STER EDUKACYJNY

  Najbardziej kreatywne święto w roku zbliża się wielkimi krokami!  W okolicach 15 września uczniowie na całym świecie przypominają sobie opowieść o Vashti. Jak wielkie znaczenie miał ten pierwszy krok w odnalezieniu wiary we własne możliwości, odkryje każdy, kto przeczyta lub obejrzy sobie historię tej dziewczynki. Międzynarodowy Dzień Kropki to okazja do nieszablonowej realizacji podstawy programowej z różnych przedmiotów. To czas, w którym nauczyciel może rozwinąć skrzydła i zaproponować uczniom działania inspirujące i wyzwalające kreatywność. Dlatego tak chętnie uczestniczę w tym wydarzeniu. Oto garść zrealizowanych przeze mnie w poprzednich latach pomysłów: Przygarnij Kropka! to działania zaplanowane na pięć godzin lekcyjnych w klasie siódmej. Zrealizowałam je w ciągu jednego dnia, po wcześniejszym umówieniu się z nauczycielami prowadzącymi lekcje w mojej klasie wychowawczej. Wykorzystaliśmy elementy kodowania, udało nam się powtórzyć zasady pisania listu, tworzenie przemówienia

  Nie da się ukryć, że najbardziej efektywne zajęcia to takie, w których uczniowie wykazują się pełnym zaangażowaniem. Na moich zajęciach sprawdza się pomysł zainteresowania uczniów poprzez osadzenie ich w jakiejś roli - np. detektywa, który zajmuje się przeprowadzeniem lekturowego śledztwa. Taką formułę wykorzystałam kilkakrotnie podczas omawiania "Balladyny" Juliusza Słowackiego. Oto jak pracowaliśmy. Na początku uczniowie dzielą się na zespoły. Robią to w sposób dowolny, możemy też wykorzystać dowolny program do losowania ( Wheeldecide lub opcja losowania na np. na Classroomscreenie ). Wybierają nazwę dla swojej agencji detektywistycznej i wykonują wizytówkę. W tym momencie zazwyczaj przemycam trochę zadań matematycznych - proszę, żeby wykonali wizytówkę o określonych wymiarach i w odpowiedniej skali. Po wykonaniu tego działania agencje otrzymują informację o dokonanych nad jeziorem Gopło zbrodniach. Ich zadaniem jest przeprowadzić śledztwo w tej sprawie i znaleźć sprawcę

Razem z Agatą Karolczyk - Kozyrą ( Kreatywny polonista ) i techniczną opieką Irminy Żarskiej ( Irmina Żarska - Rysunkowy język polski ) zorganizowałyśmy 15.01.2021 roku pierwszą Lubuską Noc Belfrów online.  Wydarzenie to patronatem objęli: Wiosna Edukacji , Plan daltoński oraz Wydawnictwo SENSOR . W spotkaniu wzięło udział 17 prelegentów, 3 gości specjalnych (Ewa Radanowicz oraz Anna i Robert Sowińscy) i ponad stu uczestników.  Zaproszeni prelegenci podczas swoich wystąpień dzielili się dobrą energią, doświadczeniami, interdyscyplinarnymi inspiracjami związanymi z aktywnym zdalnym nauczaniem. Wśród gości znaleźli się poloniści, językowcy, pedagodzy, nauczyciele przedmiotów matematyczno – przyrodniczych, wychowania fizycznego, edukacji wczesnoszkolnej i przedszkolnej, czyli reprezentanci wszystkich dziedzin na wszystkich szczeblach edukacji. Zaproszenie przyjęła m.in. Zyta Czechowska, czyli Nauczyciel Roku 2019 oraz Jolanta Majkowska ( Specjalni.pl ) Na Lubuskiej Nocy Belfrów obecna by

  Jedną z moich ulubionych metod pracy z uczniami jest metoda projektu.  Uwielbiam wykorzystywać sprawdzone sposoby na to, by uczniowie zyskali umiejętności przydatne im w dalszym życiu. Nie da się ukryć, że łatwiej żyje się osobom, które umieją rozwiązywać twórczo i kreatywnie problemy, sprawnie podejmują decyzje, odpowiednio selekcjonują informacje, potrafią zorganizować sobie pracę, są odpowiedzialni, komunikatywni i oswojeni z publicznymi wystąpieniami.  Praca metodą projektu trenuje właśnie te umiejętności, dlatego dobrze jest zacząć ją wdrażać do swojego warsztatu, ucząc najmłodsze zespoły klasowe.  Wdrażanie umiejętności pracy metoda projektu powinno objąć kilka etapów: Rozpoczynamy od wymyślenia tematu projektu. Mamy tu dowolność, jednak dobrze jest, gdy temat obejmie treści pp lub znacznie je poszerzy i połączy wiadomości z wielu przedmiotów. Następnie tworzymy grupę projektową. Najlepiej, gdy grupa liczy do sześciu osób. Moje doświadczenie podpowiada mi, że projekt realizowan

Od zeszłego tygodnia trwa szał związany z koniecznością wprowadzenia zdalnego nauczania. Zapowiada się, że stan kwarantanny utrzyma się jeszcze przez jakiś czas, a my nauczyciele po raz kolejny wspinać się będziemy na wyżyny kreatywności - tym razem w prowadzeniu zajęć online.  Na razie wszyscy pogrążeni jesteśmy w chaosie. Narzędzi jest mnóstwo, ale mało szkół ma wypracowany jasny sposób pracy. Gubimy się w tym, co, kiedy, jak i z kim... Część nauczycieli stara się ułatwić uczniom proces samokształceniowy, prowadząc na przykład spotkania za pomocą portali społecznościowych i wyjaśniając problemy, wątpliwości napotkane podczas uczenia. Spora część jednak pracę online wyobraża sobie jako wysyłanie kart pracy do uzupełnienia lub numery stron w podręczniku, z których trzeba skorzystać, by móc wykonać zlecone zadania. Brakuje nam uporządkowania i zdrowego rozsądku. Uczniowie zgłaszają, że są zarzucani mnóstwem ćwiczeń, nauczyciele nie wiedzą, jak zaplanować poprawnie pracę. 

Jak często zdajemy sobie sprawę z faktu, że żyjemy w zmieniającym się świecie? Czy w ogóle to dostrzegamy? Nie da się ukryć, że tempo i dynamika transformacji wymusza na nas ciągły ruch, co nie pozostaje bez wpływu na edukację. Właściwie co chwila stajemy przed koniecznością zdefiniowania na nowo roli szkoły, pozycji i roli nauczyciela, a także określenia kierunku, w którym systemowo podążymy. Tempo wdrażania przez szkoły wszelkich najnowszych doświadczeń, które mogłyby efektywniej wspierać ich działalność, jest zbyt wolne. Jeśli chcemy sprostać wymaganiom zmiennej rzeczywistości, musimy przygotować się na asymilację działań unowocześniających edukację oraz usprawniających dotychczasowy porządek rzeczy.  We współczesnych społeczeństwach zauważalne jest bycie w drodze ku "potradycyjnej" nowoczesności, która główny nacisk kładzie na indywidualizację rozumianą jako wyzwolenie się z różnych, również historycznie utrwalanych form. Indywidualizacja w takim rozumieniu prowadzi

O tym, jak wielką wagę w życiu ma jakość relacji, mamy okazję przekonywać się praktycznie codziennie. Świadome osoby próbują tak przekształcić rzeczywistość, żeby tworzenie więzi stanowiło jej oś, dlatego że poczucie wspólnoty to jedna z najważniejszych sfer w funkcjonowaniu człowieka. Powiązanie z innymi ludźmi może nas motywować do działania, dać siły lub zmienić całkowicie drogę życiową.  Niesamowita sprawa!  Doświadczam tej niesamowitości bardzo często. Ostatnio zostałam poproszona przez byłą uczennicę o pomoc w tworzeniu pewnego bardzo ciekawego projektu. Zadanie to dotyczy wyboru przyszłego zawodu. Nie byłoby w tym nic odkrywczego, gdyby nie to, że trzeba zacząć tworzenie tej pracy od samego początku, czyli od chwili, kiedy w głowie uczniowskiej powstał pomysł podążania w określonym kierunku. I tu okazuje się, że postawa nauczycielska ma ogromny wpływ na wybory życiowe  uczniów. Bardzo często nauczyciele są osią, od której wszystko się zaczyna - potrafią zniechęcić, za

Podczas omawiania z uczniami Stowarzyszenia Umarłych Poetów  naszła mnie refleksja, że system edukacji przypomina nieco podróż statkiem. Na łodzi znajduje się kapitan - nauczyciel i pasażerowie - uczniowie, morze to rodzice lub system, który może sprzyjać wędrówce albo powodować wiele trudności. Jednakże to od jakości współpracy załogi zależeć będą losy statku i to, czy uda mu się dotrzeć bezpiecznie do portu... Nieustannie pracuję nad wzmacnianiem swojego okrętu. Nie jest łatwo... i pewnie nie będzie, bo praca z uczniami to zazwyczaj ciągłe zmiany, które wciąż traktuję jako wyzwania. Widzę, jak bardzo system ich "zepsuł", ale wciąż chce mi się próbować to zmienić. Szukam rozwiązań. Ostatnio trafiłam na platformie  https://education.microsoft.com/pl-pl  na świetny kurs dotyczący aktywizacji uczniów i jej roli w procesie kształcenia. Bardzo to przypomina proces empowermentu oraz wiąże się z przekształcaniem rzeczywistości szkolnej w mądrą pracę nad relacjami i wzmacnian

Od zawsze marzyłam o byciu nauczycielem. Mój tata przynosił mi do domu dzienniki, więc miałam możliwość wystawiania ocen misiom i lalkom. Wybór ścieżki zawodowej był dla mnie oczywisty 😉 Rok po ukończeniu studiów rozpoczęłam pracę w szkole, ale okazało się, że wszystkie dotychczasowe doświadczenia nie pomagają w uczeniu. Przygnieciono mnie stosami dokumentów, które potrzebne są nauczycielowi, aby dobrze wykonywał swoją pracę.  Samego uczenia jakby nie dostrzegano, pomysłowość była gaszona przez system. Zamiast skupiać się na wymyślaniu atrakcyjnych działań dla uczniów, trzeba było napisać raporty, ewaluacje, plany, miliony sprawozdań, uzasadnień, opinii...  Dodatkowo krzywym okiem patrzono na entuzjastów, powtarzając jak mantrę anegdotkę: Młody nauczyciel i stary idą razem na lekcję. Młody - stosy kserówek, teka wypchana książkami, dziennik w zębach. Stary idzie na luzaka, niesie tylko klucz od sali. Młody mówi z podziwem: - No no, po tylu latach pracy, to pan ma to wszystko