STER EDUKACYJNY

Kolejny pomysł na omówienie Balladyny  Juliusza Słowackiego w trybie off- i online to edukacyjna przygoda polegająca na zamianie uczniów w dziennikarzy przygotowujących nowy numer czasopisma Głos Gopła . Zarówno wersja stacjonarna jak i zdalna nie będzie wymagała od nas stawania na rzęsach. W prosty sposób można przygotować bazę do lekcji, w trakcie której uczniowie samodzielnie przejdą przez treść lektury i wypracują różnorodne formy wypowiedzi pisemnej.  W planowaniu takich działań najbardziej lubię wykorzystywać proste, intuicyjne w obsłudze narzędzia TIK. W każdej edukacyjnej sprawie pomocny będzie Wakelet , sprawdzi się również niezawodna Canva  albo specjalnie stworzony z myślą o takich inicjatywach Smore . Tym razem wybrałam jednak bardzo przydatne Google Sites , czyli googlowską stronę do tworzenia witryn internetowych. Zredagowałam wzór, wstawiłam zdjęcia, opracowałam tytuły. Podczas powtórki do egzaminu poproszę ósmoklasistów o zredagowanie tekstów. Najbardziej wzorcowe prace

  Nie da się ukryć, że najbardziej efektywne zajęcia to takie, w których uczniowie wykazują się pełnym zaangażowaniem. Na moich zajęciach sprawdza się pomysł zainteresowania uczniów poprzez osadzenie ich w jakiejś roli - np. detektywa, który zajmuje się przeprowadzeniem lekturowego śledztwa. Taką formułę wykorzystałam kilkakrotnie podczas omawiania "Balladyny" Juliusza Słowackiego. Oto jak pracowaliśmy. Na początku uczniowie dzielą się na zespoły. Robią to w sposób dowolny, możemy też wykorzystać dowolny program do losowania ( Wheeldecide lub opcja losowania na np. na Classroomscreenie ). Wybierają nazwę dla swojej agencji detektywistycznej i wykonują wizytówkę. W tym momencie zazwyczaj przemycam trochę zadań matematycznych - proszę, żeby wykonali wizytówkę o określonych wymiarach i w odpowiedniej skali. Po wykonaniu tego działania agencje otrzymują informację o dokonanych nad jeziorem Gopło zbrodniach. Ich zadaniem jest przeprowadzić śledztwo w tej sprawie i znaleźć sprawcę

Refleksje związane z tematem wspierania samodzielności ucznia zostały zebrane po prelekcji podczas V spotkania Redzkiego Klubu Kreatywnego Nauczyciela, którego organizatorem jest Irmina Żarska ( Irmina Żarska-Rysunkowy język polski ). Czym jest samodzielność uczniowska? Czy w ogóle taka istnieje? Jak ją kształtować? W jaki sposób wspierać? Wincenty Okoń definiuje ją jako formę pracy wymagająca samodzielnego zaplanowania, wykonania i skontrolowania własnej działalności pod ogólną opieką i kontrolą nauczyciela. Włodzimierz Szewczuk uważa, że jest to proces stopniowego osiągania przez jednostkę kontroli nad czynnikami determinującymi działanie. Nie ulega wątpliwości, że samodzielność to cecha myślenia i działania człowieka, warunkująca poziom jego aktywności, osiągnięć w różnych strefach działania, wyznaczająca poziom regulacji stosunków człowieka ze światem, jak i sterowania własną aktywnością. Stanowi element składowy celów kształcenia, rozwijania się w toku wykonywanych zadań i jednocz

  Jedną z moich ulubionych metod pracy z uczniami jest metoda projektu.  Uwielbiam wykorzystywać sprawdzone sposoby na to, by uczniowie zyskali umiejętności przydatne im w dalszym życiu. Nie da się ukryć, że łatwiej żyje się osobom, które umieją rozwiązywać twórczo i kreatywnie problemy, sprawnie podejmują decyzje, odpowiednio selekcjonują informacje, potrafią zorganizować sobie pracę, są odpowiedzialni, komunikatywni i oswojeni z publicznymi wystąpieniami.  Praca metodą projektu trenuje właśnie te umiejętności, dlatego dobrze jest zacząć ją wdrażać do swojego warsztatu, ucząc najmłodsze zespoły klasowe.  Wdrażanie umiejętności pracy metoda projektu powinno objąć kilka etapów: Rozpoczynamy od wymyślenia tematu projektu. Mamy tu dowolność, jednak dobrze jest, gdy temat obejmie treści pp lub znacznie je poszerzy i połączy wiadomości z wielu przedmiotów. Następnie tworzymy grupę projektową. Najlepiej, gdy grupa liczy do sześciu osób. Moje doświadczenie podpowiada mi, że projekt realizowan

Realizując podstawę programową w szkole podstawowej, napotykam czasem na treści, które stanowią dla mnie nie lada wyzwanie. Za takie właśnie uważam twórczość dwóch wieszczów polskich - Mickiewicza i Słowackiego. W czwartej klasie pracuję z fragmentami Pana Tadeusza ,  kontynuuję to w klasie piątej, a także zajmuję się pamiętnikiem Zofii Bobrówny. Jak sprawić, żeby uczniowie poczuli miętę do wdzięcznych utworów obu romantycznych poetów?  Zgromadziłam materiały, które mogą posłużyć za inspirację. 1. Najpierw standardowo wprowadzam garść faktów biograficznych. Nie do zapamiętania, ale do poznania. Staram się uczynić z wieszczy realne osoby, bo to gwarantuje chęć zrozumienia ich twórczości. Nauczanie online pomaga w przemyceniu faktów z życia znanych osób, bo można zadbać o to, by były one zaprezentowane w ciekawy sposób. Źródło zdjęć: Wikipedia, połączenie własne.  W przypadku Juliusza Słowackiego odesłałam uczniów do wiarygodnego źródła, jakim jest Encyklopedi

Długo szukałam, ale wreszcie znalazłam.  W gąszczu przydatnych programów i aplikacji najbardziej wartościowe dla mnie są takie, których obsługa jest prosta, intuicyjna, efektywna i efektowna. Tak, tak... Na wyglądzie jednak też mi zależy 😉 W ustalaniu harmonogramu pracy zdalnej bardzo pomaga mi strona  wakelet.com . Mogę na niej przygotować zadania, które będą wykonywane przez uczniów w poszczególne dni. W intuicyjny sposób urozmaicam formę przekazywanych treści, dodając grafikę, zdjęcia, filmy, udostępniając linki i swoje nagrania. Po utworzeniu takiej strony, udostępniam ją uczniom.  Zagadnienia opracowuję w formie miniprojektu tygodniowego. W ostatnim czasie przygotowałam cykl różnorodnych zajęć dla klasy czwartej i piątej, a także podzieliłam się sposobem omówienia dwóch utworów Adama Mickiewicza - Śmierci pułkownika i Reduty Ordona. Mimo że program obsługuje się banalnie, to sama praca nad okiełznaniem pomysłów, zebraniem oraz wyprodukowaniem odpowiednich mater

Pisałam już o tym, że wspaniale jest, kiedy nauczyciel pewnie podchodzi do swoich wewnętrznych zasobów, angażuje się w działanie i nie boi się porażek. Tak naprawdę nie mówi o tym, ale pokazuje właściwą ścieżkę postępowania i swoją iskrą zapala uczniów do podjęcia aktywności. Dzięki temu przesuwa edukacyjny środek ciężkości - uczniowie przejmują odpowiedzialność za swój proces uczenia. Żaden belfer nie ma aż takich supermocy, żeby niczym Pan Kleks otworzyć uczniowskie głowy i nalać do nich oleju (też czasem żałuję...). Oczywiste jest, że nauka przynosi rezultaty, kiedy uczniom się chce działać, próbować, doświadczać, eksperymentować i wyciągać z tych działań wnioski. Naszym zadaniem jest stworzyć sprzyjające warunki do takiego, czynnego zdobywania umiejętności, ale prawdziwym kluczem do sukcesu jest wyzbycie wewnętrznego przekonania o tym, że jesteśmy jedynymi ekspertami w określonej dziedzinie. Trzeba pozwolić dzieciom działać. Jak to zrobić? Ja w swojej pracy próbuję z więk