STER EDUKACYJNY

  Nie da się ukryć, że najbardziej efektywne zajęcia to takie, w których uczniowie wykazują się pełnym zaangażowaniem. Na moich zajęciach sprawdza się pomysł zainteresowania uczniów poprzez osadzenie ich w jakiejś roli - np. detektywa, który zajmuje się przeprowadzeniem lekturowego śledztwa. Taką formułę wykorzystałam kilkakrotnie podczas omawiania "Balladyny" Juliusza Słowackiego. Oto jak pracowaliśmy. Na początku uczniowie dzielą się na zespoły. Robią to w sposób dowolny, możemy też wykorzystać dowolny program do losowania ( Wheeldecide lub opcja losowania na np. na Classroomscreenie ). Wybierają nazwę dla swojej agencji detektywistycznej i wykonują wizytówkę. W tym momencie zazwyczaj przemycam trochę zadań matematycznych - proszę, żeby wykonali wizytówkę o określonych wymiarach i w odpowiedniej skali. Po wykonaniu tego działania agencje otrzymują informację o dokonanych nad jeziorem Gopło zbrodniach. Ich zadaniem jest przeprowadzić śledztwo w tej sprawie i znaleźć sprawcę

  Jedną z moich ulubionych metod pracy z uczniami jest metoda projektu.  Uwielbiam wykorzystywać sprawdzone sposoby na to, by uczniowie zyskali umiejętności przydatne im w dalszym życiu. Nie da się ukryć, że łatwiej żyje się osobom, które umieją rozwiązywać twórczo i kreatywnie problemy, sprawnie podejmują decyzje, odpowiednio selekcjonują informacje, potrafią zorganizować sobie pracę, są odpowiedzialni, komunikatywni i oswojeni z publicznymi wystąpieniami.  Praca metodą projektu trenuje właśnie te umiejętności, dlatego dobrze jest zacząć ją wdrażać do swojego warsztatu, ucząc najmłodsze zespoły klasowe.  Wdrażanie umiejętności pracy metoda projektu powinno objąć kilka etapów: Rozpoczynamy od wymyślenia tematu projektu. Mamy tu dowolność, jednak dobrze jest, gdy temat obejmie treści pp lub znacznie je poszerzy i połączy wiadomości z wielu przedmiotów. Następnie tworzymy grupę projektową. Najlepiej, gdy grupa liczy do sześciu osób. Moje doświadczenie podpowiada mi, że projekt realizowan

Jak często zdajemy sobie sprawę z faktu, że żyjemy w zmieniającym się świecie? Czy w ogóle to dostrzegamy? Nie da się ukryć, że tempo i dynamika transformacji wymusza na nas ciągły ruch, co nie pozostaje bez wpływu na edukację. Właściwie co chwila stajemy przed koniecznością zdefiniowania na nowo roli szkoły, pozycji i roli nauczyciela, a także określenia kierunku, w którym systemowo podążymy. Tempo wdrażania przez szkoły wszelkich najnowszych doświadczeń, które mogłyby efektywniej wspierać ich działalność, jest zbyt wolne. Jeśli chcemy sprostać wymaganiom zmiennej rzeczywistości, musimy przygotować się na asymilację działań unowocześniających edukację oraz usprawniających dotychczasowy porządek rzeczy.  We współczesnych społeczeństwach zauważalne jest bycie w drodze ku "potradycyjnej" nowoczesności, która główny nacisk kładzie na indywidualizację rozumianą jako wyzwolenie się z różnych, również historycznie utrwalanych form. Indywidualizacja w takim rozumieniu prowadzi

Ken Robinson - pedagog, specjalista w dziedzinie edukacji i lider w dziedzinie rozwoju kreatywności, innowacyjności i zasobów ludzkich - w  Kreatywnych szkołach rozwija myśli zawarte w prelekcji Czy szkoły zabijają kreatywność?  Pada tam takie stwierdzenie: Kreatywność to proces generowania oryginalnych pomysłów, które mają wartość. (..) Innowacja natomiast to wprowadzanie nowych pomysłów w życie. Wszyscy jesteśmy zgodni co do tego, że kreatywność i nieszablonowe rozwiązywanie problemów to umiejętności, które w szybko zmieniającej się rzeczywistości są podstawą efektywnego działania. Prawo oświatowe określa (art. 1 pkt 18)  konieczność zapewnienia przez system oświaty kształtowania u uczniów postaw przedsiębiorczości i kreatywności sprzyjających aktywnemu uczestnictwu w życiu gospodarczym, w tym poprzez stosowanie w procesie kształcenia innowacyjnych rozwiązań programowych, organizacyjnych lub metodycznych, a także obowiązek tworzenia przez szkoły i placówki warunków do ro

Pisałam już o tym, że wspaniale jest, kiedy nauczyciel pewnie podchodzi do swoich wewnętrznych zasobów, angażuje się w działanie i nie boi się porażek. Tak naprawdę nie mówi o tym, ale pokazuje właściwą ścieżkę postępowania i swoją iskrą zapala uczniów do podjęcia aktywności. Dzięki temu przesuwa edukacyjny środek ciężkości - uczniowie przejmują odpowiedzialność za swój proces uczenia. Żaden belfer nie ma aż takich supermocy, żeby niczym Pan Kleks otworzyć uczniowskie głowy i nalać do nich oleju (też czasem żałuję...). Oczywiste jest, że nauka przynosi rezultaty, kiedy uczniom się chce działać, próbować, doświadczać, eksperymentować i wyciągać z tych działań wnioski. Naszym zadaniem jest stworzyć sprzyjające warunki do takiego, czynnego zdobywania umiejętności, ale prawdziwym kluczem do sukcesu jest wyzbycie wewnętrznego przekonania o tym, że jesteśmy jedynymi ekspertami w określonej dziedzinie. Trzeba pozwolić dzieciom działać. Jak to zrobić? Ja w swojej pracy próbuję z więk